خاطرات- روز سی و چهارم

از بچگی همینطور بود، آدما میومدن باهام حرف می‌زدن. تو دوران راهنمایی بچه‌ها بهم می‌گفتن تو مادربزرگ کلاسی. راستش برای هیچکس هیچوقت راه‌حلی نداشتم اما. هیچوقت.فقط دعا میکردم. امروز همکار سابقم که هندی هست پیام داد و از اوضاع سخت زندگی و کار گفت من باز هم حرفی نداشتم و راه‌حلی دلم می‌خواست بغلش کنم اما. اینکه به من پیام داده یعنی واقعاً به کمک احتیاج داره اما من کاری نکردم.

حالا توو انتهای امشب من به شرکت و حرف‌های نخست وزیر بریتانیا و اسنپ بک و غ و میم و غزه و آینده و ... و همکار هندیم فکر می‌کنم. کاش بیدار می‌شدیم فردا میگفتن درست شد همه‌اش. ورق برگشت شد. دنیا گلستان شد و تدبیر ما به دست شراب دو ساله بود.‌‌..ای کاش بود...

خاطرات - روز سی‌ و سوم

اومدم شرکت چای دم کردن برام آوردن، طعم چای روضه میده، خونه بی‌بی طلعت. چشمام رو ببندم می‌تونم بوی چادر سرسری مامان که فقط وقتی می‌رفتیم مراسم سرش می‌کرد رو حس کنم. دستای نوچ شده‌ام از بادوم سوخته‌هایی که بی‌بی‌ کنار چای میذاشت. خیلی دوستشون داشتم. غ مال خودش رو هم میداد به من. وقتی برمی‌گشتیم بی‌بی طلعت یه مشت می‌ریخت تو پلاستیک و من جلوی چشم‌های خجالت‌زده مامان سرخوش میگرفتم و میاوردم خونه که بخورم.
می‌تونم چشم‌های میشی عمه‌زهرا رو که از گریه قرمز شده ببینم. دست گرم غ که پاهاش رو جمع کرده تو شکمش که من جا شم تو اون شلوغی...
چشمام می‌سوزن. دلم بادوم سوخته میخواد.
...
بی‌بی طلعت چندین ساله که فوت شدن. خونه رو فروختن و من سال‌هاست محرم رو بیرجند نبودم. 

خاطرات - روز سی و دوم

ساعت هفت صبح که بشینم تو این اتاق واسه شروع کارم صدای ناقوس کلیسا میاد از دور. دیروز تولدم بود و من ۳۳ ساله شدم. چه عدد بزرگی! خوشحال و ممنونم که شمع تولد فوت کردم چون من آرزوهای زیادی دارم و نباید هیچ فرصتی رو برای آرزو کردن از دست بدم اگه یه روز نزدیک به آرزوم رسیدم حتماً اینجا  رو چراغون می‌کنم. البته یه روز نزدیک چون بعضی آرزوها از تاریخش که میگذرن دیگه فقط انجام شدن.

خاطرات - روز سی‌ام

اومدیم خونه جدید و من میز کار دارم.

خاطرات - روز بیست و هفتم

پنجشنبه هفته پیش رفتیم سفر. واقعاً زیباترین مقصدی بود که میشد انتخاب کنیم. یک جزیره با آسمونی شبیه نقاشی، ساحل شنی و دریا ...
به طرز دیوانه‌واری دریا دوست دارم. اینقدر که مطمئنم اگه زندگی قبلی وجود داشته باشه من حتماً یک ژاپنی بودم که کنار دریا زندگی میکردم مثل جی‌یا [موج بزرگ-پرل باک].

-----------

خیلی بچه‌ها رو دوست دارم خیلی زیاد و بچه داشتن رو. ولی گاهی فکر میکنم اینقدر بعیده که اصلا انگار در تقدیرم نیست.
 

 

خاطرات - روز بیست و چهارم

ساعت هفت و نیمه و من کارم رو شروع کردم. اما دست و دلم به کار نمیره. هوا خیلی تاریک و خیلی بارونیه. اصولاٌ هوای بارونی رو خیلی دوست دارم اما راستش امروز میفهمم که Gloomy که میگن ینی چی. چون دقیقاٌ همینطوره. نور زرد و کم سوی آشپزخونه روشنه و هوا بیرون کاملاٌ تاریک و دل‌گیر کننده است، دلم درد میکنه و حال قبل از پریودم باعث شده که مشکلاتی که راه حلی براشون ندارم جلوی چشمم قطار بشن و بندری برقصن و لجم رو حسابی در بیارن.
شش بیدار شدم که نماز بخونم و دیگه نخوابیدم. سجاده رو به روی پنجره پهنه و میدیدم که انگار دوش آب بازه و بیرون حسااابی داره بارون می‌باره. به بارون نگاه میکردم و توی دلم دعا می‌کردم. نمی‌دونم اما دعای من اصلاٌ اثری هم داره؟ دکتر قمشه‌ای گفته بود دعاها میرن به قبل از خلقت و قبل از نوشتن تقدیر و اونجا اثر می‌گذارن. دعاهای من شبیه موشک کاغذین اما بعید می‌دونم از همین در بیرون برن اصلاٌ. ظرف‌ها  رو از ماشین درآوردم و چای گذاشتم و صبحانه میم رو حاضر کردم و نشستم سرکارم. خیلی نگران غ و م هستم. غ مریض شده و گوشش عفونت کرده و عفونت تا گردنش اومده و صورتش ورم کرده و یک هفته هست که آنتی‌بیوتیک‌های قوی میخوره اما هنوز صورتش ورم داره و داروهاش تمام شده اما دردش نه. رئیسش هم علیرغم برگه مرخضی دکتر بهش مرخضی نمیده و داد و بیداد راه انداخته که برو کارگزینی. رئیس م هم که تصمیم گرفته کلا نادیده بگیرتش و پیام‌هاش رو جواب نده. واقعاً عجیب نیستن آدم‌ها؟ اینکه نمی‌تونن خودشون رو بذارن جای دیگری و برای حالش و نگرانی‌هاش و اینکه آدمه بالاخره جایگاهی قائل بشن واقعاً به نظرم عجیبه. کاش هیچوقت اینطور نباشم.

خاطرات - روز بیست و یکم

امروز تو قطار فرصت شد کتابی که هفته پیش شروع کردم رو تموم کنم بعد از مدت‌ها این اولین رمانی بود که خوندم و خیلی خیلی خوب بود‌ باهاش گریه کردم، تصور کردم و خندیدم. اون حال ژاپنی شخصیت‌ها، توصیفات دقیق و بدون عجله نویسنده از فضا و شخصیت‌ها اونقدر همه چیز رو زنده کرده بود که بعد دو فصل اول فکر می‌کردم کاش یکی فیلمشو ساخته باشه که سرچ کردم و فکر کنم ۲۰۱۰ ساخته بودند :) Days at the Mirosaki Bookshop - Satoshi Yagisawa

خاطرات - روز هجدهم

دیروز از سوپر ایرانی چی‌توز طلایی خریدیم و خوردم و دارم چاق میشم. درد و نفرین ... 

بعد از روزها و مدت‌ها (از عروسی میم قشنگم) دیشب ماسک گذاشتم و پوست صورتم به طرز عجیبی چسبناک و نرم شده. میدونم نباید همه تغییراتم رو اعلام کنم ولی خاطره نوشتن همینه دیگه. اینطور نیست که من خیام باشم که کار خاصی بکنم و خاطره خاصی برای ثبت در تاریخ تولید کنم که. 

 
پ.ن: اینکه همه چیزهای خوشمزه که بهت در لحظه حس خوشحالی میدن؛ باعث چاق شدنت میشن و فردای اون لحظه دیگه خوشحالت نمیکنن، خیلی فلسفیه.  

خاطرات - روز هفدهم

دیروز فرصت نشد که بنویسم درگیر یه باگ خیلی احمقانه بودم که راه حلش در روشن/خامومش کردن یه سوییچ بود و من از صبح خودم رو بسته بودم به اینکه دیتابیس رو از استیج بیارم رو لوکال و دیتابیس لوکال رو آ\دیت کنم که بتونم باگ رو روی لوکال باز تولید کنم و لاگ بندازم و بلههه در لحظات آخر روز متوجه شدم که به جای همه اینکارهای احمقانه اگه یه بار رفته بودم تو داشبورد و تمپلیت رو چک کرده بودم این همه وقتم هدر نمیرفت. حالا انگار وقتم هدر بره چقدر مهمه و من چقدر آپولو هوا می‌کنم.
 

بعد کار رفتیم محله خونه بعدی رو ببینیم چون اینجا رو فقط برای یک ماه اجاره کردیم و نگم که ناامید کننده بود واقعا. هرجور نگاه می‌کنم و می‌خوام مثبت بیاندیشم، اندیشه‌ی مثبتم نمیاد. خوب نبود آخه :(( توضیح هم اینکه خب ما حضوری نبودیم که ببینیم که. همینجوری انتخاب کردیم از رو سایت. خدا کنه خونه‌اش خوب باشه. اما میدونی این اصلا مهم نیست. مهم اینه که ذهنم آزاد باشه حالمون به قاعده باشه.
 

دیروز از خواب که بیدار شدم گوشت‌های گوسفند رو گذاشتم تو پیاز و آبلیمو و سیر و ادویه‌های مختلف و گذاشتم تا ظهر موند. بعد هم با همون آب پیاز گذاشتم بپزه و آخرش تو کره تفت دادم. بعدم بادمجون و فلفل دلمه‌ی خلال شده و سیب زمینی رو مزه‌دار کردم و روش روغن زدم و گذاشتم تو فر. ذرت رو هم جوشوندم و تو کره و یه ذره سیر تفت دادم. یکم کره هم با سیر له شده قاتی کردم و نون‌ها رو تست کردم که ترکیب سیر و کره رو موقع سرو بزنی روی نون تست و با غذا میل کنی و این شد غذای خوشمزه دیروز. خیلی راضی بودم. خلاقیت خاصی نداشت و در واقع هر چی دوست داشتم(آره آره کره و بادمجون دوست دارم) رو بهش اضافه کرده بودم اما خوشمزه بود و از دیشب فکر میکنم برای کیا دوست دارم درستش کنم؟ خیلی لیست بلندیه. دوست دارم مهمون داشته باشم و براشون اینو درست کنم. به حد کافی ادایی و خوشمزه است.

 

یک نفر به میم گفت رفته کربلا و من رو به یاد آورده. چقدر خوب! خوشحال و ممنونم ... کاش برگردیم و برم کربلا. :)

پ.ن: روز پونزدهم رو مریض بودم. 
پ.ن: به سیب‌های آلمان ذرت رو هم اضافه می‌کنم میتونم برای یک هفته هر روز فقط ذرت بخورم. 

خاطرات - روز چهاردهم

دختر بودن خیلی چیز عجیبیه.  از صبح از اینکه دستبندم رو با ساعتم تو یه دست انداختم و کنار هم برق میزنن _اونم در حالی که هیچکس جز خودم نمیبینه_ دارم لذت میبرم. 

امروز اومدم شرکت و نور ... خدایا نور معجزه میکنه! اتاق اینجا خیلی نور میگیره و من زنده تر از روزهای قبلم. 

 

پ.ن: این سیبهای آلمانی خیلی خوشمزه ان. در واقع تنها میوه شون که از میوه های ما خوشمزه تره همینه. 
پ.ن: اینکه کیبردم نیم فاصله نداره خیلی رو مخمه. ولی نمیرم اضافه کنم. چرا؟ دلیل مودبانه ای نداره :/