آرزوترین

چله‌ی یاسین رو واسه اون شروع کردم، امروز هیجدهم بود. پلی شد و اشک‌هام ریخت. کاش جواب درست و کاملی به سئوالات این دنیا بود. 

خواهرانه

قبلترها اولین باری که میرفتم خونه علم، برای مدتی فقط یک شاگرد داشتم: راشد. کلاس اول. من و ع با هم معلم راشد بودیم. راشد مدرسه میرفت، خیلی باهوش اما بدقلق بود. بهانه‌های عجیب غریب و خواسته‌های عجیب‌تر داشت. به ع میگفت که تو برو بگو خاله بیاد و به من میگفت که من فقط با عمو کار میکنم. ازونجایی که در اولین تجربه‌ها همه‌چی اکستریم‌تر به نظر میرسه یک شب چهارشنبه قبل ازینکه صبح برسه و بخوام برم برای راشد معلمی کنم، تا صبح نقاشی کشیدم و  برای نقاشی‌ها سوال نوشتم که براش جذاب بشه و دست آخر مستاصل در حالی که فکر میکردم اصلا نمیتونم این کلاس رو درست پیش ببرم، به اولین وسیله‌ی بی‌منطق دم دست متوسل شدم و گریه کردم از فرط ناتوانی :/ نزدیک‌های سحر حافظ بازکردم و بیتی بود که هیچوقت فراموش نکردم: 

دوشم نوید داد عنایت که حافظا/بازآ که من به عفو گناهت ضمان شدم

گناه، من بودم. عنایت فردای اون روز بود که در جایگاه معلم اولین لبخند رو از شاگردم دریافت کردم و کلاس به هر دومون خوش گذشت. 

ازون بار تا به امروز بارها و بارها در خلوت‌های بعد از متوسل شدن به همون اولین وسیله‌ی بی‌منطق دم دست، حافظ باهام صحبت کرده. هیچ کدوم رو به اون خوبی یادم نیست (مگر چندتایی از تجربه‌های عزیزپارسالم) اما اینبار وقتی توییت چند روز پیش غزاله ذهنم رو مشغول کرده بود و نه برای خودم که برای اون حافظ رو باز کردم، گفت: 

دریاست مجلس او، دریاب وقت و دریاب/ هان ای زیان رسیده وقت تجارت آمد ... 

پ.ن: :))))))))))) متوصل آخه؟!! :/ املام بد هست ولی نه اینقدر بد! :/

حکایت شب پاییز

گمونم یه جایی از کارتون only yesterday دختره می‌گفت من عادت کردم از بچگی که وانمود کنم آدم خوبیم.

پاییزه و پاییزه برگ درخت می‌ریزه

بارون برگشت به جیمیلم.^_^

آش بخوریم؟ نه! تو این هوا یه چای ساده هم می‌چسبه!

تو زمزمه‌ی سوز و ساز منی

خوبی نوشتن خاطره‌ها اینه که وقتی از التهاب اتفاقات کم میشه و همهمه‌ها خاموش، ورق می‌زنی خاطره‌ها رو و می‌بینی چه روزهای زیادی که نگذشتن ...

ور تیر بلا بارد دیوانه نپرهیزد

دیده بودم که ۱۴ اکتبر قراره بارون بیاد. اولین بارونِ حسابیِ پاییزِ تهران. خواب میدیدم دیشب. بارون می‌بارید انگار که سیل از آسمون. ذوق کرده بودم. خیلی زیاد. و تو خواب فکر میکردم که الان ۴ اکتبره، نه ۱۴ حتی اما اینقدر بارون می‌باره... 

این هوشیاری و غفلتِ توأمِ خواب، واقعی‌تر از زندگی واقعیه انگار.

The one with the most important FALSE

+ از دیشب لنگ یک باگ کوچیک بود کارم و همین الان درست شد. فقط یه چیزی رو فالس نکرده بودم و از چشمم میفتاد هی نگاه میکردم به نظرم همه چیز درست بود اما نمیدیدم که کجا رو دست نرفتم. الان دلم میخواد گریه کنم از ذوق. فلسفی که ببینیش کل زندگی همینه باگ‌هایی که فکر میکنیم بزرگن اما فقط کوچیک‌ترین‌هایی هستند که از چشم میفتن. 

+ دو شب پیش کارتون My neighbor the Yamadas ホーホケキョとなりの山田くん رو می‌دیدم. این دیالوگ اون کارتونه : 

And what should you fear most on this lifelong voyage? Wild storms and rip tides?

No. Beware the calm waters, when there's hardly a ripple in sight.As long as a family holds each other tight, they can somehow weather the wildest seas.

But calm waters are another story.The wind dies down, you sigh and relax, loosening your clasp.But take care, Matsuko and Takashi!

If in the calm you selfishly please only yourselves, you may lose each other.You'll never see the sharks gathering around you...

اوصیک بالصبر یا قلبی

Only one day after international peace day.

 * عنوان از اینجا

آخرین پست تلگرام محمدمعینی رو که دیدم، با همون کپشن... دلم خواست برای چند دهمین بار شعر مشیری رو اینجا بنویسم:

پرچم بلندِ سروِ راستی، سر به خاک غم سپرده است. 

یک نکته ازین معنا گفتیم و همین باشد

اینکه همه با هم برابرند اما بعضی برابرترند یعنی اینکه می‌نویسه با وجود شدت حادثه ... هیچ یک از مسئولان آسیب ندیدند و چند خط پایین‌تر میگه هفت،هشت نفر از نیروهای نظامی شهید شدند.

شاید دارم زیاده‌روی می‌کنم، اما ...

مُحَرَّمانه

مراسم شریف همیشه برای من طوری عزیز هست که شاید جای دیگه‌ اونقدر نیست. بخشی برای خاطره بودنش. بخشی برای اون بچه‌هایی که در کنارشون من کم و گم بودم.

 دیشب مراسم شریف رو آنلاین می‌دیدم. بین اون همه شور و تاریکی چراغ‌های خاموش و آدم‌هایی که هر کس حواسش به خودش و جلسه بود بین اون همه صدا، مداح برای چند قطره اشک بیشتر و ناله‌های بلندتر، میکروفون رو برد جلوی نوزادی که گریه میکرد و صدای گریه نوزاد و گریه‌های اوج گرفته‌ی مردم به یاد طفل شش ماهه حسین(ع)، با هم شدت گرفت. در این بین کودک هشت، نه ماهه‌ای رو هم زیر بغلش نگه داشته بود تمام مدت... 

توضیحی ندارم که اضافه کنم. اما نمیدونم چرا دیدن این صحنه حس عزاداری رو از من که گرفت. بی‌هیچ دلیلی. بی‌هیچ قضاوتی. شاید هر کسی بیاد بگه کار خوبی کرد. الان این ترنده یا چیزهای بیشتر از این هم ترنده این که چیزی نیست یا اصلا هر چیزی. اما در من حسی رو از بین برد. اینکه زیبایی در سادگیست فقط برای ظاهر آدم‌ها نیست، برای هر چیزی هست. دست‌کم برای من.