شروع ۹۹

۱. تلویزیون روشنه و نهار درست میکنم.

۲. شبکه سه برنامه‌‌ای نشون میده که یک گروه جهادی تو تهران آبمیوه طبیعی تولید میکنن و میفرستن واسه کادر درمان بیمارستانا. 

۳. یه پرچم قرمز رنگ روش نوشته : یا زینب ...  پارچه متبرک شده است به مرقد امام حسین(ع)  حضرت زینب(س).

۴.‌ بعد از آماده شدن آبمیوه‌ها پرچم رو بلند میکنن و  رد میکنن از بالای آبمیوه‌ها. 

۵. چند روز پیش دو جلسه از سخنرانی دکتر سروش رو گوش میکردیم راجع به خرافه. جدا از اینکه خیلی خوب صحبت میکنه همیشه به طور خاص همه بخش‌های اون جلسه رو قبول داشتم.

۶. ... اما باز هم بغضم می‌گیره.

 

آدمایی که صحبت میکنن مهربونند. مومنند. به کاری که میکنند ایمان دارند و چی از این مهم‌تر؟

انگار خیلی گذشته

این روزا که گذشت دلم یه حرم امام رضای طولانی میخواد. صبح برم غروب برگردم طوری. سر بذارم رو مرمرهای خنک و تسبیح رو بین انگشتام بچرخونم. 

حرم

کاش همه چیز عادی بود و مثل الان پشت در مسجد واستاده بودم.

چقدر این اعتکاف رو لازم داشتم. 

جمعه تنها

+ خیلی دور از خونه ما رو پشت بوم همسایه یک کبوتر نشسته. که از پنجره دارم میبینمش.

+ وقتی غذایی رو دوست ندارم. حوصله‌ام نمیاد بلند شم درستش کنم. اما میدونم بالاخره باید بلند شم.

 

به هر شوقی دلی سامون گرفته

تو کوچه راه میره و با آهنگِ به من گفتی که دل دریا کن ای دوست ساز میزنه و میخونه: علی جونم علی عشقم علی جان علی مولا علی مولا علی جان...

همینها رو تکرار میکنه فقط...

دلم یک مشهد حسابی میخواد.

گر فرشته‌ای دگر تو را از حریم دل برانم

تو گفتی آن حبیبم من که بر دردت طبیبم من ولی دردم فزودی

 

///

حکایت من هست که گریبان چاک دادم در حمایت. امروز رفت فار فار بی‌یاند هر خط قرمزی.

زدی بر دل من آتش و بر خون بنشاندی

فکر میکنم که یک بار دیگه هم نمیتونم تلویزیون رو روشن کنم و این حال رو یادم نیاد. 

 

اللهم اغفر لی ذنوب التی تنزل النقم

اینجا و اونجا استتوس میگذارم، از بچه‌ها معذرت مخوام، حافظ باز میکنم ... فقط برای چند لحظه حقیقت دور میشه. 

ته ذهنم اما نمیتونم هنوز به وجدان دردناک و رنجی که مسببین می‌برند هم فکر نکنم. حتما درد بی‌امانی دارند. 

شکایت از که کنم؟ خانگیست غمازم

کاش یکی بزنه نابود کنه همه چی رو، شاید نسل بعد از ما بهتر زندگی کنند. 

شرق میانی

چند روز پیش داستان تامی تامپسون، دانشمند اقیانوس‌شناسی رو گوش میدادیم از پادکست چنل بی که یک کشتیِ غرق شده‌ی حامل طلا رو بعد از صد و چند سال بیشتر از دل اقیانوس پیدا میکنه و یکهو ثروت خیلی بزرگی نصیبش میشه. ثروتی که آدم‌های اطراف سالیان سال فراموشش کرده بودند اما وقتی که کیلو کیلو طلا از زیراقیانوس خارج شد یکهو مدعی‌ هم از چپ و راست پیدا شد...

داتسنا ور حالا که می شنوم یکطورهایی یاد خاورمیانه میفتم. این جایی که برای یک مشت ذخایر انرژی بیشتر همیشه‌ی تاریخ مسیر رفت و آمد مدعی‌های بیشمار شده ...