خدایا بغلش کن امشب و بهش امید و انگیزه بده

برات حافظ باز کردم عزیز خواهر. حیف که من اینقدر به درد نخورم. نه برای مرتضی کاری کردم و نه برای تو. حیف که هردعایی میکنم برات انگار نمیشنوه خدا‌. همین بارقه‌ی امید...

 

 

ای آفتاب آینه دار جمال تو

مشک سیاه مجمره گردان خال تو

صحن سرای دیده بشستم ولی چه سود

کاین گوشه نیست درخور خیل خیال تو

در اوج ناز و نعمتی ای پادشاه حسن

یا رب مباد تا به قیامت زوال تو

مطبوعتر ز نقش تو صورت نبست باز

طغرانویس ابروی مشکین مثال تو

در چین زلفش ای دل مسکین چگونه‌ای

کآشفته گفت باد صبا شرح حال تو

برخاست بوی گل ز در آشتی درآی

ای نوبهار ما رخ فرخنده فال تو

تا آسمان ز حلقه به گوشان ما شود

کو عشوه‌ای ز ابروی همچون هلال تو

تا پیش بخت بازروم تهنیت کنان

کو مژده‌ای ز مقدم عید وصال تو

این نقطه سیاه که آمد مدار نور

عکسیست در حدیقه بینش ز خال تو

در پیش شاه عرض کدامین جفا کنم

شرح نیازمندی خود یا ملال تو

حافظ در این کمند سر سرکشان بسیست

سودای کج مپز که نباشد مجال تو

لطف

آبان پارسال که رفتیم مشهد، سه تا چیز رو خیلی از امام رضا(ع) خواستم، بین اون همه دل دردمند و مریضی که به امید شفا اونجا بودند، حاجت من سخیف بود حقیقتا. اما دوتاش شد دیگه. یکیش همین تولد حضرت معصومه (س) اتفاق افتاد برامون. من تولد حضرت معصومه (س) رو خیلی دوست دارم. برای خاطرات قشنگی که برام داشته. پرروئیه بخوام نگهش دارم همینجور؟

و من هنوز ناامید و مصرانه برای سومی دعا میکنم. هر چند انگار باید دست بکشم دیگه اما جایی از ته قلبم هنوز یه چیزی میگه نه. خواهش میکنم نه. خواهش میکنم. خواهش میکنم...

بسم‌الله الرحمن الرحیم

همه زندگی شانس این رو داشتم که دوستی‌های عمیق اما کم تعدادی داشته باشم. خوشبختی اگر دقیقا این نباشه، چیزی شبیه به اینه. دیشب خواب سحر رو می‌دیدم و امروز که اول کاغذ نوشتم بسم‌الله یادم اومد که این عادت زیبای سحر بود. بالای کاغذ تمرین‌های تحویلی بسم‌الله می‌نوشت و بعد شروع میکرد.

فردا شهادت امام جواد(ع) هست و من به هر دلیلی بیخوابی زده به سرم.

درد پریود تازه‌رسیده و مستی قرص‌های مسکنی که دو تا دو تا انداختم بالا هم بد بهم مستولی شده. رمق اینکه خودم رو به میز برسونم، لپ‌تاپ رو بردارم و تسک‌های نیمه‌تمام رو به جایی برسونم ندارم. اما به سرم زده که بنویسم. با بسم الله بنویسم و از ۲۸ روز گذشته بگم. ۲۸ روز پیش که رسیدیم آلمان. 

ندارد

امروز دری از درهای کد نوشتن باز شد که خیلی برام جذاب و خوشحال‌کننده بود. بین این همه سرشلوغی و عدم‌قطعیت و پریود لعنتی که رفته روی مخم حسابی، یک ذره دلخوش شدم.

یاد گرفتم اکستنش برای کروم بنویسم. 

چونکه اسمش هم جواده :)

امام جواد(ع) خیلی مهربونه. 

بسم الله

خدا صدای کسی که او را می‌خواند، می‌شنود... و این تنها جمله‌ایه که آرومم میکنه کمی. رو‌به‌راه نیستم و پر از دعا و استرس برای غزالع، مرتضی و همه همه همه.

جدید

خدایا خیلی خیلی خیلی ازت ممنونم. میدونم پررو هستم اما میشه تا آخر آخرش، یه لحظه هم دستت رو از پشتمون برنداری؟ 

خوابم می‌آد وقتی که نباید

سرم درد میکنه. سرم خیلی درد میکنه. سرم داره به اجزای تکشیل‌دهنده‌اش تجزیه میشه. 

تمدنِ بی‌شرافتِ قرنِ بیست‌ویک

نوشته صدای انفجار در شمال دونتسک شنیده میشه. جایی که برای اولین باره اسمش رو می‌شنوم اما براش نگرانم و حالم بده.

کثافتِ این دنیا چرا تَه نداره؟   

خود کرده را تدبیر نیست

چی بگم خدایا؟

خودم امید می‌بندم، خودم ناامید میشم، خودم از ناامیدی ناراحت میشم و تو خودم میرم. 

خود کرده را تدبیر نیست.