ندارد

نمیتونم هی به خودم یادآوری کنم که الکی امید نبند. هر شب خواب میبینم.

از لحاظ اعصاب به صفر حدی میل میکنم.

نگران غزاله هم هستم که تلفن رو نبرده حتماً. و جواب هم نمی‌ده. اگر دم دستم بود یک دعوای حسابی میکردیم با هم. 

تواتر قول های عمل نکرده و توقع های بیجا از خدا شدم. 

سنگینم.