اوصیک بالصبر یا قلبی

Only one day after international peace day.

 * عنوان از اینجا

آخرین پست تلگرام محمدمعینی رو که دیدم، با همون کپشن... دلم خواست برای چند دهمین بار شعر مشیری رو اینجا بنویسم:

پرچم بلندِ سروِ راستی، سر به خاک غم سپرده است. 

یک نکته ازین معنا گفتیم و همین باشد

اینکه همه با هم برابرند اما بعضی برابرترند یعنی اینکه می‌نویسه با وجود شدت حادثه ... هیچ یک از مسئولان آسیب ندیدند و چند خط پایین‌تر میگه هفت،هشت نفر از نیروهای نظامی شهید شدند.

شاید دارم زیاده‌روی می‌کنم، اما ...

هفتم محرم ۱۴۴۰

بیا که در غم عشقت مشوشم بی تو

بیا ببین که در این غم چه ناخوشم بی تو

شب از فراق تو می نالم ای پری رخسار

چو روز گردد گویی در آتشم بی تو

دمی تو شربت وصلم نداده ای جانا

همیشه زهر فراقت همی چشم بی تو

اگر تو با من مسکین چنین کنی جانا

دو پایم از دو جهان نیز درکشم بی تو

پیام دادم و گفتم بیا خوشم می دار

جواب دادی و گفتی که من خوشم بی تو

مُحَرَّمانه

مراسم شریف همیشه برای من طوری عزیز هست که شاید جای دیگه‌ اونقدر نیست. بخشی برای خاطره بودنش. بخشی برای اون بچه‌هایی که در کنارشون من کم و گم بودم.

 دیشب مراسم شریف رو آنلاین می‌دیدم. بین اون همه شور و تاریکی چراغ‌های خاموش و آدم‌هایی که هر کس حواسش به خودش و جلسه بود بین اون همه صدا، مداح برای چند قطره اشک بیشتر و ناله‌های بلندتر، میکروفون رو برد جلوی نوزادی که گریه میکرد و صدای گریه نوزاد و گریه‌های اوج گرفته‌ی مردم به یاد طفل شش ماهه حسین(ع)، با هم شدت گرفت. در این بین کودک هشت، نه ماهه‌ای رو هم زیر بغلش نگه داشته بود تمام مدت... 

توضیحی ندارم که اضافه کنم. اما نمیدونم چرا دیدن این صحنه حس عزاداری رو از من که گرفت. بی‌هیچ دلیلی. بی‌هیچ قضاوتی. شاید هر کسی بیاد بگه کار خوبی کرد. الان این ترنده یا چیزهای بیشتر از این هم ترنده این که چیزی نیست یا اصلا هر چیزی. اما در من حسی رو از بین برد. اینکه زیبایی در سادگیست فقط برای ظاهر آدم‌ها نیست، برای هر چیزی هست. دست‌کم برای من.

۲۵

خیلی وقته که مفصل حرف نزدم. یعنی محرم شده و من مشکی پوشیدم اما ازش حرف نزدم. داستم تند تند لباس می‌پوشیدم که زودتر برسم دانشگاه ناخنم گیر کرد به لباسم  الان یک کبودی زیرش درست شده که درد میکنه. این یعنی سخت تایپ میکنم. چون تا ریشه انگشتم (منظورم نقطه اتصال انگشت به کف دسته :/) تیر میکشه. 

ز پنجره کتابخونه آسمون تقریبا نارنجی شده دیده میشه. داره پاییز میاد. شلوغی دانشگاه. غروب تقریبا زود. و هوایی که کم کم خنک میشه...

من فردا بیست و پنج ساله میشم و الان محرمه. نمیدونم چه ربطی دارن همه این‌ها بهم. شاید هیچ ربطی اما ته دلم فکر میکنم اگر بنویسم چیزی از این روزها گیر من هم میاد. نوشته‌های آدم‌هایی کته تحسینشون میکنم این روزها پر از حسینه من اما خیلی پرتم. ته هیچ‌ گوشه‌ای از ذهنم جایی برای هیچ چیز جز خودم نیست. پرم از پایان نامه. از اضطراب‌های ریز و درشت و آرزوها. ز از بچه‌های بزرگتر از ما بوود که به واسطه دوستی با فاطمه باهاش آشنا شدم اون سال تو مراسم دعای عرفه شریف میگفت که هینقدر که آرزویی نداره حس میکنه از خدا هم دور شده. بی‌رویا زندگی کردن همینقدر بده. نمیدونم شاید اما بهتر بود در این حرفش جنس آرزوها رو هم لحاظ میکرد.

دکتر م امروز بهم پیشنهاد کرد که حل تمرین فازی رو بردارم. تجربه ترم پیش رو خیلی دوست داشتم. کلاس رفتن و معلم بودن چیزیه که بهم انگیزه میده اما نمیدونم چرا یکهو حس ترس کردم یا حس کوفتی دیگه‌ای، خجالتی چیزی. اومدم بیرون پیام دادم که استاد من میترسم که مدیون این بچه‌ها باشم فلذا بنده رو معاف بفرمایید. با همین ادبیات سنگینی که آدم با استاد راهنما صحبت میکنه. الان تو دلم خداخدامیکنم که استاد قبول نکنه. یک مقعی پارسال اومدم نوشتم که دکتر م بی‌انصافه و نمیبینه که من چقدر کار میکنم این رزها دلم میخاد کمی کمتر بهم اطمینان کنه. میترسم که بد تمام شه و از پس این لعنتی به نحو دلخواه برنیام و بمونم با این همه اعتمادهای دکتر چه کنم؟ اما اینقدر احمقم که الان دلم میخواد کاش اون پیام رو نفرستاده بودم و قبول کرده بودم. به این جور آدم‌ها میگن خوددرگیر یا چیزهای بدتر. گمونم من اون چیزهای بدترم. بعضی قت‌ها نمیتونم شفاف فکر کنم مثل الان که نمیتونم شفاف تشخیص بدم که موقع نوشتن اون پیام چی تو سرم میگذشت. 

بگذریم. محرمه ومن فردا بیست و پنج ساله میشم...

 

보고싶어

ساعت و حلقه‌اش رو جا گذاشته اینجا. ساعت رو بستم به دستم و انگستر رو کردم تو انگشتم و حس کردم بهم نزدیک‌تر شده ... 

زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد

از خستگی زیاد خوابم نمیبره. این شب ها مقطع میخوابم. بیدار میشم وسط خواب. یک طورهایی افسرده ام. یک طورهایی دلم میخواد گریه کنم الان.

پ.ن: فکر کردین هر عنوان قشنگی، یک محتوای خوب داره؟ نه اینجوری نیست. عنوان ها فقط به منظور فریبندگی انتخاب میشن و اندرون از معنا خالیست!

وان ویت د تیزز

چشمم اشک میزنه چون صبح زود بیدار شدم مثلاً  زدتر از همیشه کتابخونه بودم، اضطراب داره از درون من رو میجوه! زمان می‌خوام بدون هیچ فکر حاشیه‌ای. اما نیست. این زمان‌ها رو از دست دادم. حقیقتاً این روزها اگر جایی بیکار می شینم به این خاطر نیست که حواسم به کارم نیست به این خاطره که در نقطه‌هایی گیر کردم که واقعاً نمیدونم باید چیکار کنم بعدش حتی راستش نمی‌دونم چی باید بپرسم و از کی! وسایلم رو از سالن مطالعه بالا جمع میکنم که برم یه چیزی برای خوردن بخرم و طبقه پایین بشینم چون طبقه بالا رو می‌بندن. آقای ز در همین حین زنگ میزنه. تو فکرم بود که بهش زنگ بزنم و بپرسم که چه خبر اما خودش زنگ میزنه که مدتیه نیستین و من دارم دفاع میکنم و این قصه‌ها. تو دلم یه حسرت عمیقی هست از اینکه کارش رو تموم کرده و دو هفته‌ی دیگه دفاع میکنه اما جز این چیزیکه بزرگ و بلده استرسمه که  دلم رو ریش میشه. استرس برای اینکه نه فقط کار زیادی مونده بلکه واقعا نمیدونم دارم کجا میرم و چیکار میکنم!! بیخیال چیزی خوردن میشم پر از فکرهای وحشتناکم. دستم درد میکنه. لعنت به من که به موقع کارم رو جلو نمی‌برم هیچوقت.