غلط املایی سه ساله

۱۰ ژانویه ۲۰۱۶، وقتی وبلاگی رو در بلاگ اسپات  میروندم، به جای بدرقه نوشته بودم بدرغه. 

و امروز بعد از ۳ سال این غلط املایی رو دیدم. زمان زیادی گذشته اما تازه‌ بود نوشته. اونقدر تازه که لازم دیدم برای خاطراتی اینقدر زنده باید تصحیح کرد غلط‌ها رو.

اگه سیندرلا کفش نمیداشت

ساعت خونه همسایه ازین دیواری های پاندول داره. ساعت دوازده شب که میشه واقعا دوازده ضربه میزنه و من که تو هال میخوابم صداش رو میشنوم. حس میکنم داره جادوم باطل میشه. 

_ عه ببین کالسکه ام، کدو حلوایی شد... بدووو

+ کفشتو جا بذار.

_ ندارم.

قصه همینجا تموم میشه. 

مرور

آن روزهای فرید فرجاد گوش میدم. یک طورهایی حس تنهایی میکنم. دلم برای غزاله تنگ شده. انگار دوباره سوم دبیرستانم.

خداحافظ جی‌پلاس

حکایت ما آدم‌هایی که بهمون گفتن پلاس داره جمع میشه برید بساطتون رو جمع کنید، اما هنوز میریم پست میذاریم، میخونیم و لایک می‌کنیم؛ حکایت غمگینیه. باید روانمون رو بدیم بکاوند، ما انکارکننده‌های غم و تغییریم لابد.

در هشت سال زندگی تهران، خیال باران قدیمی نشد

همینقدر که بیرون بارون بباره، همینقدر که در آسمون ابری باشه؛ امید دارم حتی اگر خیس نشم زیر بارون و سرما نخورم.  

افسردگیت را قورت بده

نصف شیشه کره‌ بادوم زمینی با شکلات درمان افسردگی من بود. گفتم که اگر افسرده بودین امتحان کنین رو من خیلی خووب جواب داد. 

ایتس آل ابوت د هورمونز

وقت هایی که کسل و بیحوصله بودیم و زمین و زمان برامون فشار محسوب میشد، میگفتیم ایتس آل ابوت د هورمونز و لعن و نفرینشون میکردیم هورمون‌هایی که انگار هیچوقت با ما سر سازگاری نداشت. نمیدونم فاطمه هنوز هم اینکار رو میکنه یا نه، نمیدونم اصلا چه وقت‌هایی و چه چیزهایی ناراحتش میکنه اما برای من هنوز هم همونجوره. هنوز هم میشینم پشت لپ‌تاپ دو خط می‌نویسم وبلاگ و در ته ذهن بیچاره‌ام به هورمون‌هایی که نمی‌شناسمشون فحش میدم. همیشه تقصیر هورمون‌هاست نه من!