آخر شبی از همین معده‌درد تمام می‌شوم، پایانی غیر رومانتیک برای من

متاسفانه خوابم نمی‌بره، متاسفانه فردا روز کاری و اول هفته است، متاسفانه دردی که تمام سیستم گوارشم رو در می‌نورده یعنی تا صبح هم داستان همینه، متاسفانه استرس برادر درده، متاسفانه ذهنم از فرصت استفاده کرده هر اونچه که ازش فرار میکنه رو واسم یاد‍آوری میکنه، متاسفانه آخخخخ ... دیگه حتی تایپ نمیشه کرد. باید برم یه امپرازول بخورم.

چرا هیچ‌کار دقیقا هیچ‌کار نمیتونم بکنم؟

مرتضی هر روز میره سر کار و من دلم میخواد از اینن حجم بیشعوری و منفعت‌طلبی شرکت‌های بیخود و بی‌همه چیز فحش بدم و بزنم یه چیزی رو داغون کنم اما چون نمیتونم باید گریه کنم. 

چرا من ننویسم تمت؟

همه چیز سر کار عالی پیش میره اما غمی واقعی از درون من رو می‌جوه و ساعات به طرز طاقت‌فرسایی کند می‌گذرند تا من این جویده شدن رو با گوشت و استخون حس کنم. 

نمیدونم کجا

دلم میخواد یه مدت، نمیدونم چه مدت حضور فیزیکیم رو میذاشتم توی یک چمدون و میفرستادم بره. نباشم خوب‌تره. 

 

رفت

چقدر زندگی و  مرگ ما معمولی‌ها  هیچ اهمیتی نداره.  چرا دیر شد و واکسن نرسید؟ چون ما بی‌قدرتر از بقیه دنیاییم؟ 

قلب آدم هزار تیکه میشه وقتی می‌شنوه که ویزای آمریکا توی جیبش، اما آمریکا نه، خیلی خیلی خیلی دورتر از آمریکا رفت. 

اینم می‌گذره، مگه نه؟

از استرس شرکت تهوع و دل‌درد دارم. نمیدونم یهو چرا این شکلی شد حسم تا همین هفته پیش عاشق کارم بودم.