این غم رو نمی‌فهمم

نمیدونم چرا دلم میخواد گریه کنم. 

یک بلاگ‌نویس قدیمی تنها در بی‌خوابی به خانه قدیمش برمی‌گردد

+‌ اینکه شب‌ها بیخواب میشم اتفاق تازه‌ای نیست اما هر بار فکرهایی که میان سراغم غافلگیرم میکنن. امشب که این شب بیداری با کمر درد و شروع چله‌ای که مامان فرستاده بود: توام شد فرصت این رو پیدا کردم که بعد از مدت‌های خیلی زیادی، برای چند دقیقه فکر کنم به اینکه برای چه چیزهای زیادی شکرگزارم. 

+ حس عجیبیه دراز کشیدن روی تخت و دیدن روشن شدن آهسته‌ی آسمون کنار مرتضی.  

+ هفته پیش یک سریال ژاپنی می‌دیدم که غزاله فرستاده بود برای کنار اومدن با سختی‌های محیط کار، هدف دختر این بود که یه آدم معمولی باشه و یه زندگی معمولی رو از سر بگذرونه برای همین تو محیط کار ناراحت بود و هدفی از کار کردن نداشت و رئیسش بهش میگفت چطور توقع یک زندگی معمولی رو داری در صورتی که اندازه‌ی آدم‌های معمولی تلاش نمیکنی؟ فکر میکنی آدم‌های معمولی معمولی‌هستند چون هدف ندارند؟ همه برای داشتن یه زندگی معمولی دارن تا جایی که میتونن تلاش میکنن...

البته با همه‌ی دیالوگ‌های خوبش به نظر من سریال خوبی نبود :دی لذا از قسمت پنج شش دراپ کردم!

+ باید برم خلاصه‌ی دو فصل از شش فصلی که ننوشتم رو بنویسم که یه آدم معمولی به حساب بیام. 

+ میدونی خدا؟ ممنونم از تو و میترسم از خودم. 

خوابم می‌آد!

میتونم همین الان سرم رو بذارم روی لپ‌تاپ و بخوابم. توان اینکه فکر کنم ندارم. 

باران خرداد

با این بارون دلم میخواد روز تعطیل بود میرفتم بیرون. 

فاصله همیشه نیمه باشد بهتر است!

دقت کردی کلمات بدون نیم‌فاصله زشت میشن!

ـ فاصله همیشه نیمه باشد بهتر است...

یک غلت میزنم سمت راست. فاصله نصف می‌شود. :)

عجیب است!

از انگشت درد حی نمیتونستم قرص رو از بسته جدا کنم...

چی شد که خوابم گم شد؟

مقاومت بی‌فایده است باید برم قرص بخورم.

لالا لالا

 انگشتام درد میکنه بسیار :( 

 

شب از نیمه گذشته‌است و من هفتاد سال دارم

یک ساعتِ ده دقیقه مانده به دوی نیمه شب پنجشنبه‌ای، بین این پهلو و آن پهلو شدن و اینستاگرام را تا خرخره جویدن و بالا پایین کردن، صدای ساز هاتف‌ملکشاهی، عکس خونه‌ای با در سبز و پله‌های سنگی و انبوه درخت‌های حیاطش، چت با غزاله که میگه ازین خونه‌ها، بیای تو خونه چادرت رو به بند آویزون کنی، دستت رو پای شیر لب حوض بشوری و سبزی‌ها رو ببری آشپزخونه در حالی که زیرلب داری میگی تو کوچه کی رو دیدی و ...  خیالم رو رنگ میکنه. اینبار آبی.

هفتاد سالمه. احتمالا بی‌خوابی عادتم شده. احتمالا گرد پیری قوی‌تر از کرم‌های رنگ و وارنگی بوده که همه این سال‌ها استفاده کردم و چروک‌های الاکلنگی و پنجه کلاغی روی صورتم جا خوش کرده‌اند. احتمالا ما حیاطی نداریم که توش باغچه‌ای قد یه غربیل باشه و درختی قد یه چوب کبریت. احتمالا شب بارونی هیچ گنجشکی پناه به خونه ما نیاره که گنجشک‌ها هشت متر می‌پرند و ما در طبقه بیستم برجی ساکن هستیم... همه این احتمال‌ها ...

لاک قرمز رو به سبد خرید دیجی‌کالا اضافه میکنم و خیال‌ها دود میشن و میرن طبقه بیستم برجی بلند. من و مرتضی نشیتیم چای میخوریم و حرف می‌زنیم. 

 

خونه آشفته و ذهن آشفته‌تر روز شنبه

نمیشه یه فرشته‌ای بیاد از آسمون خونه رو تمیز کنه من به کارم برسم؟

جریان

از صبح هر اتفاقی که میفتاد به خودم میگفتم تو هر چقدر بدوی بیشتر از این نمیشی، تو جلسه با امیر یکهو دیدم از مکالمه‌ای که قبلا ده درصدش رومیفهمیدم الان هفتاد درصد رو به خوبی متوجه میشم، حال دلم خوب شد کلا.

فروردین ۱۴۰۰

چشم‌های نیمه‌خواب آلودم از سنگینی هوای بهار، سبزی درخت‌ها رو که می‌بینه ذوق میکنه و می‌سپره به ذهن که همین حال و صدای پس زمینه رو یه روز بنویسه و بذاره کنار برای آینده‌اش.

چهارشنبه‌ها با سبکی خاصی از شرکت میام بیرون هر هفته که تموم میشه فکر میکنم این هفته رو هم گذروندم. خوش به حالم که بیشتر یاد گرفتم. اما جمعه عصر؟ هر جمعه عصر فکر میکنم آیا از پس این هفته هم برمیام؟ و این قصه هی تکرار میشه.

سریالی که می‌بینم راجع به یه سری آدمه که تو کارخونه اسنک سازی کار میکنن. تو فکر کن کارخونه چی‌توز. مزه‌ها آدم‌ها رو خوشحال میکنن حتما. مرتضی اما این رو متوجه نیست. :-؟ 

اینکه شرکت انگار یک کشور جداست و به سبک خودش حکمرانی میکنه بعضی وقت‌ها اذیتم می‌کنه. دوست داشتم مثلا ماه رمضون رو بیشتر حال و هوای رمضون می‌داشت. یا اگر همه دور کارند ما هم می‌بودیم بی عذاب وجدان.

اعتراف میکنم که همه دبیرستان مجله موفقیت رو میگرفتم؛ برای همون دو صفحه‌ی آخرش که به جمله‌های مختلف  به همه متولدین ماه‌ها امید میداد به رسیدن به هدفی که برای من حتما تراز بهتری در کانون بود! حالا طالع ۱۴۰۰ رو باز میکنم توی یکی از همین سایت‌ها مشتقاناه دنبال جمله‌ای می‌گردم که نوید خوشحالی و رسیدن به آرزوهای بزرگم رو بده و میده. دوست دارم برگردم به همون سال ۸۹ و ۹۰ و از هاله بپرسم که آیا اون طالع‌ها درست بود؟ شاید طالع امسالم درست باشه! شاید!

 

سرم درد میکنه و کوهی کار دارم

وقتی فکر میکنم کاری رو نمیتونم انجام بدم، ذهنم با تلاش خاصی بر نفهمیدن و یک قدم پیش نرفتن و نتونستن زوم میکنه و من اصلا صداهای دیگه رو نمی‌شنوم. مثل امروز وقتی امیر بخشی از پروژه رو توضیح میداد و من نمیدونستم که حالا باید چه کنم!

آیا روزی من از خودم راضی خواهم بود؟

به غوره‌ای سردیش می‌کنه و به مویزی، گرمیش؛ حکایت دل منه. صبح می‌جوشید قل قل قل. کأنّه کتری روی گاز‌ پر هیاهو و پر هیجان. عصر آروم بود و ساکت، در صلح با تهران به بهار نشسته.

در پیاده‌روی کوتاه تا رسیدن مرتضی ته دلم آشوب بود از دلتنگی. برای بیرجند و برای قائن. اینبار قاین بودن برام بیشتر از همه بارهای قبلی حس عضوی از خانواده بودن داشت. هر چند به هر حال عزیز بودن من به واسطه است و من تلاشی برای دوست داشته شدن نکردم اما تلاش بی وصف همه برای اینکه خوشحال باشم ومینو دوستم داشته باشه، معنی دقیق‌‌ترش این بود که می‌خوان خوشحال باشم، و تو فقط زمانی میخوای کسی رو خوشحال کنی که دوستش داشته باشی.

امروز پک عیدی شرکت به دستم رسید، برد گیم بود و هات چاکلت و آجیل. :) 

آفیشالی عضو تیم جدیدی شدم که برخلاف تیم خلوت قبلی بسیار شلوغ و پر جمعیته. استرس جدیدم عضو تیم جدید بودنه. لیدر تیم قبلی خیلی خوب و زود دوست بشو و با درک بود، فکر نکنم با امیر بتونم اونقدر دوست بشم مهربون و محترمه اما زود دوست بشوی خوبی برای من نچسب نیست.

سوال عنوان، ذهنم رو سخت مشغول کرده...همیشه ناراضیم. از چهره‌ام که زیبا نیست، از هوشم که سرشار نیست، از تلاشم که کافی نیست، از اجتماعی بودنم که اصلا هیچی نیست ... 

 

ناشکریست این‌ها لابد، ببخش خدا ... اما آیا من روزی بهتر از امروزم خواهم بود؟

 

خوش اومدی به دنیا فرزند ارشدم

علیرغم همه سخت بودن و سخت گذشتنش، دیدن نتیجه پنل که بالاخره اومده بالا لذت بخشه. 

 

نجات

من فکر میکنم که افسرده‌ام و این افسردگی نمودی به صورت چرخه معیوبی از درد و خشم و اضطراب در من ایجاد میکنه. 

دوستم دارند، دوستم ندارند؟

اینکه علیرغم عشقم به بچه‌ها نمیتونم خیلی بهشون نزدیک بشم، من رو یاد وضعیتم تو شرکت میندازه. شاید من اساسا آدم قابل دوست‌داشتنی نیستم.

از سختی‌ها

من مینو رو خیلی دوست دارم و حس میکنم که این که مینو از من میترسه، علیرغم همه تلاش‌های اطرافیان ... حتما بدی کردم که اون می‌بینه و بقیه نه... روح‌های پاک‌تر و کودک‌تر چیزی رو می‌بینن که ما نه...

سال نو

هوای نیمه ابری امروز و نم بارونی که دیشب زده، حال و هوای خیابان‌های شلوغ دم عید، ماهی‌های قرمز پر شمار، گندم‌های تازه جوانه زده پشت پنجره، چمدان وسط هال و بوی آشنا و نوستالژیک شوینده‌های جورواجور توی خونه. 

آآرزو

قدیم یه قانون نانوشته‌ای وجود داشت، اینکه هر چیزی توی وبلاگم مینوشتم آرزویی برآورده شده تبدیل میشد. برای همین همه نکرانی‌ها، ارزوها و امیدها رو مینوشتم. مثل امشب.‌‌..