خوابم می‌آد!

میتونم همین الان سرم رو بذارم روی لپ‌تاپ و بخوابم. توان اینکه فکر کنم ندارم. 

باران خرداد

با این بارون دلم میخواد روز تعطیل بود میرفتم بیرون. 

فاصله همیشه نیمه باشد بهتر است!

دقت کردی کلمات بدون نیم‌فاصله زشت میشن!

ـ فاصله همیشه نیمه باشد بهتر است...

یک غلت میزنم سمت راست. فاصله نصف می‌شود. :)

عجیب است!

از انگشت درد حی نمیتونستم قرص رو از بسته جدا کنم...

چی شد که خوابم گم شد؟

مقاومت بی‌فایده است باید برم قرص بخورم.

لالا لالا

 انگشتام درد میکنه بسیار :( 

 

شب از نیمه گذشته‌است و من هفتاد سال دارم

یک ساعتِ ده دقیقه مانده به دوی نیمه شب پنجشنبه‌ای، بین این پهلو و آن پهلو شدن و اینستاگرام را تا خرخره جویدن و بالا پایین کردن، صدای ساز هاتف‌ملکشاهی، عکس خونه‌ای با در سبز و پله‌های سنگی و انبوه درخت‌های حیاطش، چت با غزاله که میگه ازین خونه‌ها، بیای تو خونه چادرت رو به بند آویزون کنی، دستت رو پای شیر لب حوض بشوری و سبزی‌ها رو ببری آشپزخونه در حالی که زیرلب داری میگی تو کوچه کی رو دیدی و ...  خیالم رو رنگ میکنه. اینبار آبی.

هفتاد سالمه. احتمالا بی‌خوابی عادتم شده. احتمالا گرد پیری قوی‌تر از کرم‌های رنگ و وارنگی بوده که همه این سال‌ها استفاده کردم و چروک‌های الاکلنگی و پنجه کلاغی روی صورتم جا خوش کرده‌اند. احتمالا ما حیاطی نداریم که توش باغچه‌ای قد یه غربیل باشه و درختی قد یه چوب کبریت. احتمالا شب بارونی هیچ گنجشکی پناه به خونه ما نیاره که گنجشک‌ها هشت متر می‌پرند و ما در طبقه بیستم برجی ساکن هستیم... همه این احتمال‌ها ...

لاک قرمز رو به سبد خرید دیجی‌کالا اضافه میکنم و خیال‌ها دود میشن و میرن طبقه بیستم برجی بلند. من و مرتضی نشیتیم چای میخوریم و حرف می‌زنیم. 

 

خونه آشفته و ذهن آشفته‌تر روز شنبه

نمیشه یه فرشته‌ای بیاد از آسمون خونه رو تمیز کنه من به کارم برسم؟

جریان

از صبح هر اتفاقی که میفتاد به خودم میگفتم تو هر چقدر بدوی بیشتر از این نمیشی، تو جلسه با امیر یکهو دیدم از مکالمه‌ای که قبلا ده درصدش رومیفهمیدم الان هفتاد درصد رو به خوبی متوجه میشم، حال دلم خوب شد کلا.

فروردین ۱۴۰۰

چشم‌های نیمه‌خواب آلودم از سنگینی هوای بهار، سبزی درخت‌ها رو که می‌بینه ذوق میکنه و می‌سپره به ذهن که همین حال و صدای پس زمینه رو یه روز بنویسه و بذاره کنار برای آینده‌اش.

چهارشنبه‌ها با سبکی خاصی از شرکت میام بیرون هر هفته که تموم میشه فکر میکنم این هفته رو هم گذروندم. خوش به حالم که بیشتر یاد گرفتم. اما جمعه عصر؟ هر جمعه عصر فکر میکنم آیا از پس این هفته هم برمیام؟ و این قصه هی تکرار میشه.

سریالی که می‌بینم راجع به یه سری آدمه که تو کارخونه اسنک سازی کار میکنن. تو فکر کن کارخونه چی‌توز. مزه‌ها آدم‌ها رو خوشحال میکنن حتما. مرتضی اما این رو متوجه نیست. :-؟ 

اینکه شرکت انگار یک کشور جداست و به سبک خودش حکمرانی میکنه بعضی وقت‌ها اذیتم می‌کنه. دوست داشتم مثلا ماه رمضون رو بیشتر حال و هوای رمضون می‌داشت. یا اگر همه دور کارند ما هم می‌بودیم بی عذاب وجدان.

اعتراف میکنم که همه دبیرستان مجله موفقیت رو میگرفتم؛ برای همون دو صفحه‌ی آخرش که به جمله‌های مختلف  به همه متولدین ماه‌ها امید میداد به رسیدن به هدفی که برای من حتما تراز بهتری در کانون بود! حالا طالع ۱۴۰۰ رو باز میکنم توی یکی از همین سایت‌ها مشتقاناه دنبال جمله‌ای می‌گردم که نوید خوشحالی و رسیدن به آرزوهای بزرگم رو بده و میده. دوست دارم برگردم به همون سال ۸۹ و ۹۰ و از هاله بپرسم که آیا اون طالع‌ها درست بود؟ شاید طالع امسالم درست باشه! شاید!