یک بلاگ‌نویس قدیمی تنها در بی‌خوابی به خانه قدیمش برمی‌گردد
+ اینکه شب‌ها بیخواب میشم اتفاق تازه‌ای نیست اما هر بار فکرهایی که میان سراغم غافلگیرم میکنن. امشب که این شب بیداری با کمر درد و شروع چله‌ای که مامان فرستاده بود: توام شد فرصت این رو پیدا کردم که بعد از مدت‌های خیلی زیادی، برای چند دقیقه فکر کنم به اینکه برای چه چیزهای زیادی شکرگزارم.
+ حس عجیبیه دراز کشیدن روی تخت و دیدن روشن شدن آهسته‌ی آسمون کنار مرتضی.
+ هفته پیش یک سریال ژاپنی می‌دیدم که غزاله فرستاده بود برای کنار اومدن با سختی‌های محیط کار، هدف دختر این بود که یه آدم معمولی باشه و یه زندگی معمولی رو از سر بگذرونه برای همین تو محیط کار ناراحت بود و هدفی از کار کردن نداشت و رئیسش بهش میگفت چطور توقع یک زندگی معمولی رو داری در صورتی که اندازه‌ی آدم‌های معمولی تلاش نمیکنی؟ فکر میکنی آدم‌های معمولی معمولی‌هستند چون هدف ندارند؟ همه برای داشتن یه زندگی معمولی دارن تا جایی که میتونن تلاش میکنن...
البته با همه‌ی دیالوگ‌های خوبش به نظر من سریال خوبی نبود :دی لذا از قسمت پنج شش دراپ کردم!
+ باید برم خلاصه‌ی دو فصل از شش فصلی که ننوشتم رو بنویسم که یه آدم معمولی به حساب بیام.
+ میدونی خدا؟ ممنونم از تو و میترسم از خودم.
