راه چاه

غمت رو هوم دیزاین بازی کن. 

فردای روز واقعه

چقدر که امشب غمگینم.

Loop

معمولا اینجوری فکر میکنم که از خودم خوشم نمیاد. نه! بدتر. از خودم بدم میاد.

اما وقتی دقیق‌تر فکر میکنم و میبنیم تا حالا چند ده بار برگشتم و نوشته‌ها قبلیم رو میخونم میفهمم که در واقع از خودم خیلی خوشم میاد و تظاهر میکنم، خوشم نمیاد! بلکه اینجور متواضع به نظر برسم. با این فکر بیشتر از خودم خوشم نمیاد. نه! بدم میاد.

فکت

بعضی اهنگ‌ها رو لازم نیست دقیقا بفهمی. از بس که به دل نشینن.

 

خوشحالی‌فروشی

چرا چیزی به اسم خوشحالی‌فروشی تو دنیا نیست؟

اگر بود لابد خیلی گرون بود و بازم آدمای عادی نمیتونستن از پس هزینه‌هاش بربیان بعد بیشتر افسرده میشدن و پولدارها خوشحالی‌ها رو میخریدن و همیشه خوشحال بودن. با این حساب خوبه که نیست. 

شنبه یه سیب سرخه، گازش نزن آردیه

چیزهای زیادی هست که این لحظه دلم میخواد. خیلی سرحال نیستم و امان از شنبه صبحی که خیلی سرحال نباشی. عید، دورهمی، بستنی، تعطیلی مرتضی، یه مقاله نوشته شده، یه شغل خوب، پفک و کل‌کل با پدر-مامان که کولر رو خاموش نکنن میخوام.

همه چی میاد و میره

نمیدونم چون دوباره حس تو کتابخونه بودن و پایان نامه‌ نوشتن دارم، دلم اینقدر شکلات و پاستیل میخواد یا چون دلم شکلات و پاستیل میخواد اینقدر حس دوباره پایان نامه نوشتن دارم. :/

حس نوشتن هم میاد اما این «واو» کیبرد که از جا دراومده تمام حس نوشتن رو میبره.  

دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت

گاهی از اینکه حس خوشبختی یا خوشحالی داشته باشم، می‌ترسم و گاهی عذاب وجدان دارم. 

مرگ رنگ

هشت، نه سال قبل غزاله هر روز مشکی میپوشید ازش خواستم دوباره خواهر من باشه و پر از رنگ. گفته بود وقتی حوصله نداره که فکر کنه به رنگ‌ها و ذهناً عزادار مساله ای هست سیاه میپوشه. و از اون موقع به بعد من حال غزاله رو با رنگ لباسش فهمیدم. مثل امروز که مشکی پوشیده بود.

از تو قصه‌ها طلوع کرد

از دانشجو بودن وبلاگ نوشتن و از کد زدن ساندکلاود رو گوش دادن یاد گرفتم و اینجوری همه‌ی روزهای قبل گذشت.

حالا بعد این همه مدت وقتی باز میکنم ساندکلاود رو و میبینم مرتضی اهنگی رو لایک کرده که همین چند روز پیش ری‌‌پست کردم دلتنگ میشم. ما زمان‌های زیادی رو اینجور گذروندیم.